ضریح گمشده (احمد عزیزی)

 

عشق من پاییز آمد مثل پار
باز هم ما بازماندیم از بهار
●
احتراق لاله را دیدیم ما
گل دمید و خون نجوشیدیم ما
●
باید از فقدان گل، خونجوش بود
در فراق یاس مشکی پوش بود
●
یاس بوی مهربانی می دهد
عطر دوران جوانی می دهد
●
یاس ها یادآور پروانه اند
یاس ها پیغمبران خانه اند
●
یاس در هرجا نوید آشتی است
یاس دامان سپید آشتی است
●
یاس یک شب را گل ایوان ماست
یاس تنها یک سحر مهمان ماست
●
یاس مثل عطر پاک نیت است
یاس استنشاق معصومیت است
●
یاس را آیینه ها رو کرده اند
یاس را پیغمبران بو کرده اند
●
یاس بوی حوض کوثر می دهد
عطر اخلاق پیمبر می دهد
●
حضرت زهرا دلش از یاس بود
قطره هاى اشکش از الماس بود
●
داغ عطر یاس زهرا زیر ماه
مـى چکـانیـد اشک حیـدر را به چاه
●
عشق محزون علی٬ یاس است وبس
چشم او یک چشمه الماس است و بس
●
اشک می ریزد علی مانند رود
بر تن زهرا؛ گل یاس کبود
●
گریه آرى, گریه چون ابر چمن
بر کبود یاس و سرخ نسترن
●
گریه کن حیدر که مقصد مشکل است
این جدایی از محمد مشکل است
●
گریه کن زیرا که دخت آفتاب
بی خبر باید بخوابد در تراب
●
این دل یاس است و روح یاسمین
این امانت را امین باش اى زمین
●
نیمه شب دزدانه باید زیر خاک
ریخت بر روى گل خورشید, خاک
●
یاس خوشبوی محمد داغ دید
صد فدک زخم از گل این باغ دید

تو (فروغی بسطامی)

 

همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود

آه ازین راه که باریکتر از موی تو بود

●

رهرو عشق ازین مرحله آگاهی داشت

که ره قافلۀ دیر و حرم سوی تو بود

●

گر نهادیم قدم بر سر شاهان شاید

که سر همت ما بر سر زانوی تو بود

●

پیش از آن دم که شود آدم خاکی ایجاد

بر سر ما هوس خاک سر کوی تو بود

●

پنجۀ چرخ ز سر پنجۀ من عاجز شد

که توانانیم از قوت بازوی تو بود

●

زان شکستم به هم آئینه خود بینی را

که نگاهم همه در آینۀ روی تو بود

●

پیر پیمانه کشان شاهد من بود مدام

که همه مستیم از نرگس جادوی تو بود

●

تا مرا عشق تو انداخت ز پا دانستم

که قیامت مثل از قامت دلجوی تو بود

●

ماه نو خاسته از گوشه گردون سر زد

که خجالت زدۀ گوشۀ ابروی تو بود

●

نفس خرم جبریل و دم باد مسیح

همه از معجزۀ لعل سخنگوی تو بود

●

مهربانی کسی از دور فلک هیچ ندید

زانکه هم صورت و هم سیرت و هم خوی تو بود

●

هیچ کس آب ز سرچشمۀ مقصود نخورد

مگر آن تشنه که جایش به لب جوی تو بود

●

دوش با ماه فروزنده فروغی می گفت

کافتاب آیتی از طلعت نیکوی تو بود

بنویس (سیاوش کسرائی)

بر سر سنگ مزارم بنویس:

       زیر این سنگ جوانی خفته ست

                               با هزاران ای کاش

                                           و دو چندان افسوس

                                                      که به هر لحظه عمرش گفته ست

         بنویس:

                این جوان بر اثر ضربه ی کاری مرده ست ...

                               نه بنویس:

                                         این جوان در عطش دیدن یاری مرده ست ...

   جلوی روز وفاتم بنویس:

        روز قربان شدن عاطفه در چشم نگار

                   روز پژمردن گل فصل بهار

                               روز اعدام جنون بر سر دار

                                              روز خوشبختی یار ...

                                                              راستی شعر یادت نرود

     روی سنگم بنویس:

               آی گلهای فراموشی باغ!

                      مرگ از باغچه کوچکمان می گذرد داس به دست

                                                 و گلی چون لبخند می برد از بر ما ...

مرا ببرید(افشین اعلاء)

مرا به خانه ی زهرای مهربان ببرید

به خاکبوسی آن قبر بی نشان ببرید

●

اگر نشانی شهر مدینه را بلدید

کبوتر دل ما را به آشیان ببرید

●

کجاست آن در آتش گرفته؟ تا که مرا

برای جامه دریدن به سوی آن ببرید

●

مرا اگر شوم از دست بر نگردانید

به روی دست بگیرید و بی امان ببرید

●

کجاست آن جگر شرحه شرحه؟ تا که مرا

به سوی سنگ مزارش کشان کشان ببرید

●

مرا که مهر بقیع است در دلم ، چه شود

اگر به جانب آن چار کهکشان ببرید

●

نه اشتیاق به گل دارم و نه میل بهار

مرا به غربت آن هیجده خزان ببرید

●

کسی صدای مرا در زمین نمی شنود

فرشته ها! سخنم را به آسمان ببرید

محمد بحجت تبریزی (شهریار)

آمدی جانم به قربان ولی حالا چرا ؟
بی وفا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا؟

●
نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا؟

●
عمر مار ار مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا؟

●
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا؟

●
وه که با این عمر های کوته بی اعتبار
این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا؟

●
آسمان چون جمع مشتاقان ، پریشان می کند
درشگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا؟

●
شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
راه عشق است این یکی بی مونس و تنها چرا؟